Jadalna choinka na Święta

,, W Wigilię Bożego Narodzenia niechaj Gwiazda Pokoju drogę nam wskaże

Zapomnijmy o uprzedzeniach

Magia świat niech zjedna nas wszystkich“.

Kochani, z serca dziekuję wszystkim za dobre życzenia i pamięć. Życzę Wam cierpliwości, odwagi, radości i wdzięczności za wszystko, co mamy. No i najważniejsze dużo zdrowia i miłości.

Oczywiście i dzisiaj nie może obejść się bez przepisu. Tak pięknie udekorowana choinka będzie ozdobą każdego świątecznego stołu. I dobrą okazją do połasuchowania, gdy brzuszki już pełne, a jeszcze coś by się zjadło :-)

Jadalna choinka na Święta:

Składniki:

winogrona dwa kolory

ser najlepiej kilka gatunków

pietruszka do ozdoby

wykałaczki

stożek ze styropianu( można zastąpić jabłkiem i marchewką)

formka gwiazdka

Wykonanie:

Winogrona myjemy i osuszamy. Nabijamy na wykałaczki. Ser kroimy w kostkę, nabijamy na wykałaczki. Wycinamy gwiazdkę na szczyt naszej choinki. Stożek ze styropianu ustawiamy na talerzu i sprawdzamy , czy dobrze stoi. Mój miał zaokrąglony spód, więc musiałam wyrównać go nożem. I teraz najprzyjemniejsza część: dekorowanie. Wbijamy wykałaczki w stożek, pamietając o odstępie, tak, żeby wszystko ładnie się pomieściło. Wolne przestrzenie dekorujemy pietruszką. Gotowe. Smacznego!

Jeszcze raz z całego serca:

Zdrowych Wesołych Świąt!

Wasza Edyta

Chrupiace świerszczyki

Pod zabawną nazwą chrupiące świerszczyki kryją się pyszne, malutkie rogaliki. Skąd nazwa? Pamiętacie niemiecki program na rtl,, Ich bin ein Star – Holt mich hier raus? Znany też pod nazwą Dschungelcamp? 10 do 12 uczestników obozuje przez około 2 tygodnie w Australii i są cały czas obserwowani przez kamery, podobnie jak w Big Brotherze. Celem jest jak najdłuższe wytrwanie w ekstremalnych warunkach. Zwycięzca zostaje królem dżungli i kasuje jakąś grubą nagrodę, już nie pamietam jaką oraz naturalnie zyskuje ogromną popularność. Wiadomo rtl wykłada rocznie 30 milionów euro na produkcję programu. Taki król dżungli zostanie bardzo szybko celebrytą, jeśli nie został nim już po pierwszym odcinku.

Wracając do chrupiących świerszczyków, uczestnicy Dschungelkamp codziennie mają do wypełnienia zadanie, za które dostają gwiazdki. Tak więc ochoczo zjadają obrzydliwe zwierzęta w całości lub kawałkach. Larwy, świerszcze, pająki są na porządku dziennym. Ewentualnie można być jeszcze zanurzonym w cuchnących cieczach lub masie karaluchów. Albo spędzić noc w towarzystwie szczurów. Ufff, zrobiło się okropnie na blogu kulinarnym, a przecież nie zamierzam zniechęcić Was do dzisiejszych rogalików, które są takie pyszne. A kształtem i wielkością dokładnie przypominają takie wyrośnięte świerszcze. Konsystencją i ,,chrupliwością“ również, więc nazwa jest idealna. Włączcie sobie jeszcze jakiś stary odcinek Dschungelkamp, weźcie talerzyk z rogalikami do ręki i wyprawa do Australii jest gotowa.

Niektórzy lubią chrupiące świerszczyki z piwem, ja piję do tego kawę, inni posypują cukrem i jedzą na słodko. Świerszczyki są bez nadzienia, jednak w najgrubszym miejscu, gdzie najwięcej warstw nachodzi na siebie, ciasto nie jest takie chrupiące i smakuje tak trochę serowo, naleśnikowo.

Ciasto na świerszcze przypomina ciasto filo, a jest właściwie ciastem pierogowym. Sekret ,,chrupliwości“ polega na długim naciąganiu. Surowe ciasto naciągamy we wszystkie możliwe kierunki( jak filo), formujemy świerszczyki i smażymy na głębokim tłuszczu. Gotowe i jakie smaczne!

Chrupiace świerszczyki:

Składniki:

0, 5 kg mąki

1 szklanka gorącej wody

łyżka soli

tłuszcz do smażenia

Wykonanie:

1. Do miski wsypujemy ,, większa połowę“ mąki, sól i wlewamy wodę. Woda nie może być bardzo gorąca, żeby się nie poparzyć. Wszystko mieszamy i dosypujemy mąkę, aż ciasto będzie miękkie i elastyczne. Nakrywamy ściereczką i wstawiamy do chłodnego pomieszczenia na dobrą godzinę.

2. Odcinamy kawałek ciasta i rozwałkowujemy na stolnicy:(zobacz: tutaj) odrobinę podsypanej mąką, żeby się nie kleiło. Następnie kładziemy dłonie pod ciasto i staramy się rozciagnąć je, tak żeby było jak najcieńsze. Pamiętajmy, im cieńsze ciasto, tym bardziej kruche.

3. Rozciągnięte ciasto kroimy na wąskie trójkąty i zwijamy jak rogaliki. Gotowe świerszczyki są wąskie i trochę dłuższe niż zwykle rogaliki. Oczywiście możecie sami wybrać wielkość waszych świerszczy.

4. Rozgrzewamy tłuszcz w garnku z grubym dnem lub frytownicy i smażymy świerszczyki z obu stron, aż się zarumienią. Wyjmujemy na talerz nakryty papierowym ręczniczkiem żeby odsączyć tłuszcz. Można posypać cukrem, ale najlepsze są świerszcze takie leciutko słonawe, podane z piwem. Smacznego!

Pierwsi prowadzący Dschungelcamp to Sonja Zietlow i Dirk Bach. Na zdjęciu grób D. Bacha na cmentarzu Melaten w Koloni.

MerkenMerken

Rolada marchewkowa

Rolada marchewkowa jest bardzo fajną przystawką. Zastanawiam się, dlaczego dotychczas nie podałam przepisu na tym blogu. Pewnie przez roztargnienie, bo myślałam, że jest tutaj od dawna. Przygotować ją można z nadzieniem serowym, pyszna jest też z rukolą, mozarellą i pomidorkami. Rolada marchewkowa pięknie wygląda na stole i zachwyca gości. Polecam :-)

Rolada marchewkowa:

Składniki:

500 g marchewki

4 jajka

2 łyżki skrobi kukurydzianej

50 g masła

1 łyżeczka cukru

1 łyżka musztardy słodkiej

150 g serka śmietankowego

2 łyżki zielonych oliwek

0, 5 pęczka szczypioru

szczypta soli, cukru, czerwonej papryki, chili, pieprzu

ewentualnie suszone pomidory

Wykonanie:

1. Prostokątną foremkę wyłożyć papierem do pieczenia. Piekarnik nagrzać do 180 stopni.

2. Marchewki umyć, obrać i zetrzeć na tarce( grubsze oczka). Masło stopić na patelni. Dodać marchewkę, doprawić solą, pieprzem, cukrem i papryką. Poddusić około 10 minut. Na koniec dać łyżkę musztardy, wymieszać i odstawić do ostygnięcia.

2. Jajka rozbić. Żółtka dodać do masy marchewkowej i krótko zamieszać. Dodać skrobię.

3. Białka ubić na pianę ze szczyptą soli. Ostrożnie dodać do masy jajeczno- marchewkowej. Zmieszać i wyłożyć na foremkę wyłożoną papierem. Wyrównać i piec w nagrzanym piekarniku 20 minut na złoto. Wyjąć i wyłożyć na ściereczkę kuchenną. Przykryć drugą ściereczką i zostawić na 1- 2 minuty, a następnie ostrożnie zdjąć papier do pieczenia. Zwinąć w rulon, bo później może się połamać.

5. Oliwki i szczypiorek drobno pokroić. Dodać serek śmietankowy. Doprawić do smaku. Można dodać suszone pomidory. Rulon ostrożnie rozłożyć. Nadzienie rozsmarować na ciescie, zostawiając brzegi wolne. Ponownie zawinąć w rulon i wstawić do lodówki. Najlepiej na całą noc.

Wyjąć, pokroić w plastry. Można serwować na liściach sałaty. Smacznego!

Grissini, czyli drożdżowe paluchy

Grissini, czyli drożdżowe paluchy to smaczna, zdrowa przekąska. Bez ulepszaczy, spulchniaczy i innych szkodliwych dodatków. Bardzo łatwe do zrobienia nawet przez najmłodszych i ulubione przez wszystkich domowników. Możemy podjadać je przez cały dzień bez wyrzutów sumienia. Z podanych składników wychodzą 24 paluchy o długości 30 cm. Bardzo nam smakują, więc gdy je piekę, robię zawsze większą ilość z różnymi posypkami. Można wziąć sezam, czarnuszkę, kminek lub paprykę sypaną. Zdarza się, że przeszukaliśmy już wszystkie półki i w domu nic nie ma, weźmy więc zwykłą sól lub mieszankę ziół: typu prowansalskie.

Grissini, czyli drożdżowe paluchy:

Składniki:

250 g mąki pszennej

szczypta soli

10 g świeżych drożdży

1 łyżeczka kurkumy

150 ml wody

1 łyżka stołowa oliwy

1 łyżka sezamu, kminku, papryki, grubej soli lub mieszanki ziół

Wykonanie:

1. Drożdże pokruszyć. Do miski wsypać mąkę, sól, kurkumę i drożdże. Dodać wodę i oliwę. Dobrze wymieszać i zagnieść na miękkie, gładkie ciasto. Przykryć ściereczką i zostawić na 1, 5 godziny do wyrośnięcia.

2. Wyrośnięte ciasto podzielić na 4 kawałki. Każdą cwiartkę podzielić na 6 kawałków i formować paluchy o długości 30 cm. Położyć na 2 blaszki wyłożone papierem do pieczenia, posypać solą lub sezamem. Zostawić na 15 minut do wyrośnięcia.

3. Grissini pieczemy okolo 20 minut w nagrzanym piekarniku w temperaturze 200 stopni( termoobieg). Wyjmujemy i stawiamy do wystygnięcia na metalowej kratce.

Moja rada:

Zamiast kurmumy możemy zastosować szafran lub sok z buraka.

W zamkniętej puszce grissini przechowujemy do 2 tygodni.

Domowe grissini z ziołami

LA DOLCE VITA- brzmi znajomo ;-)
To mogloby byc miejsce na kuchnie do bloga :-)

Smacznego

Edyta

Francuska tarta z żółtą cukinią w plasterkach

Francuska tarta z żółtą cukinią w plasterkach.

Durbuy- najmniejsze miasteczko w Belgii

Przepis na francuską tartę z żółtą cukinią w plasterkach z pewnością się Wam spodoba. Kruche ciasto pachnące masełkiem, chrupiące plasterki cukini, a wszystko zalane sosem śmietanowo-jajecznym i pięknie zapieczone w piekarniku. Przepis pochodzi z kuchni francuskiej, więc dodatkowo zapraszam na wycieczkę. Nie do Francji, ale do pobliskiej Walonii. Dla nowych czytelników parę osobistych faktów. Oczywiście na blogu najważniejsze są dobre przepisy, zdjęcia i smaczne jedzenie. Chcę jednak wytłumaczyć, dlaczego ciagle piszę o Niemczech, albo o Eifel. I co to jest ta Eifel.

Z wykształcenia jestem germanistką i los rzucił mnie do Eifel już w trakcie studiów, a później kazał wrócić tutaj na dłużej. A gdzie leży kraina geograficzna Eifel? Przy zachodniej granicy Niemiec, a dokładnie na terenie trzech państw: Niemiec, Belgii i Luksemburga. Wiecie, to trochę tak jak Karkonosze, nasze i czeskie. Większe miasto w Eifel to Trier ( czytaj Tri:r po niemiecku, bez samogloski e), lub Trewier po Polsku. Jeśli nie słyszałeś o Triewierze, to może mówi ci coś miasto Bitburg, albo Bitburger Bier, czyli piwo z Bitburga. To właśnie o tych regionach mówimy.

Eifel nazywana jest Syberią Pruską, bo przez wiele lat panowała tutaj dotkliwa bieda i głód, ludzie żyli z rolnictwa, a nieurodzajna ziemia, nieciekawy klimat, opady, niska temperatura prowadziły do słabych plonów. Jałospis był bardzo prosty: karofle, kapusta, jabłka i jagody. Mięso jadano rzadko i raczej jako dodatek. Nie było tu żadnych bogactw mineralnych ani znaczącego przemysłu i ludzie uciekali stąd do innych części Niemiec. Jeśli chcecie poczytać o Eifel po niemiecku, zapraszam na mojego drugiego bloga http://mein-dolcevita.de

Do dzisiaj w Eifel bardzo ważne są obyczaje ludowe, a także gwara, którą mówią nawet młodzi ludzie. I nawet jeśli wydaje się nam, że znamy j.niemiecki, można zwatpić w to, słysząc Platt, czyli dialekt, który różni się od wioski do wioski. Ciekawostka, rozumiejąc Platt nie zginiecie w Luksemburgu, bo luksemburski brzmi podobnie jak Platt w Eifel.

A jak już się na patrzycie na traktory, krówki, wiatraki i zapragniecie rozrywek, zapraszam na wycieczkę do pobliskiej Begii. Opuszczamy Eifel i jedziemy dalej, do Walonii, w Ardeny.

Durbuy to najmniejsze miasteczko w Belgii, a nawet na świecie. La plus petite ville du monde. Durbuy rzeczywiście jest malutkie. Jedna główna ulica, rynek i parę kretych uliczek brukowanych kocimi łbami. Jest jednak tak piękne, że można spotkać tutaj turystów z całego świata. Większość z nich to francuskojęzyczni emerytyci, którzy bez pośpiechu spacerują po wąskich uliczkach. Nie sposób jest się tutaj zgubić, mimo to ciągle ktoś pyta nas o drogę. Gdy odpowiadam po niemiecku, widzę lekkie zmieszanie na twarzach, więc szybko dodaję: Je suis polonais. I twarze rozjaśniają się i zadają kolejne pytania. Kiedy przyjechaliście, jak długo zostajecie, czy pogoda bedzie dobra. Rozstajemy się prawie zaprzyjaźnieni. Ofensywa ardeńska to bolesny rozdział historii o którym trudno zapomnieć.

Po miasteczku chodzę z głowa zadartą do góry podziwiając typowe domy kryte łupkiem i porośnięte bluszczem. Wreszcie potykam się na kocich łbach i zastanawiam dlaczego brukowane uliczki są takie brzuchate. Mój przewodnik po Walonii tłumaczy, że pochodzą z czasów, kiedy bogate damy w długich sukniach chadzały środkiem, żeby się nie pobrudzić, a rynsztoki biegły trochę niżej, po obu brzegach. Oczami wyobraźni widzę wyfiokowane damy i prawie słyszę gwar głosów. Świat z Pachnidła P. Süßkinda( Das Parfüm), choć to nie Paryż.

Na miasteczkiem króluje skała ,, Roche à la Falize" i przyciąga wszystkie spojrzenie. Jej szpiczasty kształt przypomina mi ołtarz w kościele. Kamienny ołtarz natury. Zamieram w zachwycie i kontempluję. Dla tego pieknego widoku warto jest odwiedzić Durbuy.

Nagle na szczycie skały coś się porusza. To łakomy kormoran czai się z góry na tłuste karasie w stawie. Oj zjadłoby się taką złotą rybkę, prawda? Do samego zmroku kręcą się tutaj turyści. ,, Nie da rady prawda? - szepczę do niego. Nie da rady, wiem. “

Rozbawieni idziemy dalej. Durbuy jest jak miasteczko z książki z obrazkami. Tyle jest tutaj atrakcji, które mamy na liście do zobaczenia.

Książęcy zamek rodu Ursel.

Przepiękny zamek z wieżyczkami, który znajduje się w prywatnym posiadaniu, kościoł, browar, fabryka marmolady, spichlerz oraz park ,, Jardin Topiaire". Park mieści się na 10.000 m² i posiada 250 figur wyciętych z bukszpana, dzieło życia Alberta Navez. Serce, kaczki, łabędzie, Pamela Anderson, skaczące konie z jockeyami na grzbiecie, żółw, wiewiórki, paw, filiżanki, konewki, niedźwiedź, syrenka, kot przestraszony przez zgraję psów, Manneken Pis( Siusiający chłopiec znany z Brukseli) i 4 metrowy słoń- to tylko niektóre z figur, które zachwycają odwiedzających. Do parku kupujemy bilety wstepu i może się zdarzyć, że będzie zamknięty. Podaję godziny otwarcia:

od 9 lutego do 15 marca: codziennie od 10 rano do 17ej

od 16 marca do 27 października: codziennie od 10 rano do 18ej

od 28 października do 30 listopada: codziennie od 10 rano do 17ej

od 1 grudnia do 5 stycznia: w weekendy i ferie szkolne od 10 rano do 16ej.

 Najlepiej jest jednak upewnić się przed wycieczką, czy godziny są aktualne, tutaj.

Do atrakcji turystycznych należy jeszcze labirynt w kukurydzy w pobliskim Barvaux, spływ kajakiem lub kanu po rzece Ourthe.

Powoli robię się głodna i już wiem, że na wszystko nie starczy dzisiaj czasu. Bardzo chcę spróbować poleconej nam tarty  z Durbuy, niestety nie znajduję jej na karcie, lub może pomyliliśmy restaurację, jest ich tutaj tak dużo. Dla smakoszy polecam małe ręcznie robione pralinki, grube, chrupiące belgijskie frytki, gofry, smaczne sery, świeży cidre z regionalnych jabłek, miejscowe konfitury, pasztety, ardeńską szynkę lub dziczyznę. Jeśli lubicie piwo, jest tutaj około 1000 gatunków do spróbowania: z małych prywatnych warzelni lub najbardziej znanych klasztorów w Belgii: Orval, Rochefort lub Chimay.

Wypijamy jeszcze mocne espresso i powoli trzeba się zbierać. A jeśli zgłodniałeś na spacerze po Durbuy, zapraszam na francuską tartę z żółtą cukinią w plasterkach. Oczywiście, możesz wziąć też zieloną, ważne jest żeby była młoda, chrupiąca i nie za duża, wtedy plasterki są ładniejsze. Ciekawostka: w Eifel jada się tylko młode cukinie, takie jakie znamy w Polsce są przerośnięte i już niejadalne. Dzisiejszy przepis dość prosty i bardzo smaczny. Zapraszam.

Francuska tarta z żółtą cukinią w plasterkach:

Składniki:

Kruche ciasto:

250 g mąki

125 g masła

1 jajko

szczypta soli

3 łyżki bardzo zimnej wody( najlepiej wstawić szklankę na chwilkę do zamrażarki)

Nadzienie:

2 młode cukinie, żółte

200 ml słodkiej śmietany

3 jajka

pieprz, sól, gałka muszkatołowa

* trochę utartego żółtego sera w/g upodobania

olej do smażenia

Wykonanie:

1. Mąkę, masło, jajko, sól i zimna wodę szybko zagnieść na kruche ciasto i wstawić do lodówki na dobrą godzinę( lub dłużej).

2. Cukinie umyć i pociąć w cienkie plasterki. Krótko podsmażyć na patelni z odrobiną oleju, zdjąć z ognia i odstawić do ostygnięcia.

3. Ciasto wyjąć z lodówki, rozwałkować na prostokąt. Foremkę do pieczenia wyłożyć papierem, a piekarnik nagrzać do temperatury 180 stopni. Ciasto przełożyć na foremkę i uformować brzeżek.

4. Plasterki cukinii ułożyć na kształt dachówki na cieście.

5. Jajka, śmietanę, sól, pieprz i gałkę muszkatałową wymieszać w wysokim kubku, ja zawsze biorę do tego kubek z miarka, ma dziubek i poźniej fajnie się z niego wylewa.

Masę polać po cukinii, jeśli chcecie można całość posypać tartym serem.

6. Tartę zapiec w piekarniku w temperaturze 180 stopni około 45 minut, aż masa jajeczna się zetnie, a kruche ciasto, zarumieni. Bon Appétit!

Zapraszam na spacer po Durbuy :-)

Edyta

Smaczna tarta na kruchym spodzie.

Wąskie uliczki w Durbuy, Belgia. Edyta Guhl

,, Jardin Topiaire"

Niebieskie okno w Durbuy. 

Durbuy- drewniane drzwi.